Γιώργος Φλωράκης

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο κατασκέυασμα, αυτό το ατέλειωτο πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων, πολιτικών σχέσεων, πολιτισμών, ιστοριών… Πώς ήταν δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι θα κατορθώσει να τα καταλάβει όλα αυτά; Δεν ήταν σαν τη μουσική. Η μουσική έχει πάντα νόημα. Η μουσική που άκουγε εκείνο το βράδυ ήταν διαυγής, κατανοητή, γεμάτη ευφυία και χιούμορ, καημό ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο κατασκέυασμα, αυτό το ατέλειωτο πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων, πολιτικών σχέσεων, πολιτισμών, ιστοριών… Πώς ήταν δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι θα κατορθώσει να τα καταλάβει όλα αυτά; Δεν ήταν σαν τη μουσική. Η μουσική έχει πάντα νόημα. Η μουσική που άκουγε εκείνο το βράδυ ήταν διαυγής, κατανοητή, γεμάτη ευφυία και χιούμορ, καημό ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο κατασκέυασμα, αυτό το ατέλειωτο πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων, πολιτικών σχέσεων, πολιτισμών, ιστοριών… Πώς ήταν δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι θα κατορθώσει να τα καταλάβει όλα αυτά; Δεν ήταν σαν τη μουσική. Η μουσική έχει πάντα νόημα. Η μουσική που άκουγε εκείνο το βράδυ ήταν διαυγής, κατανοητή, γεμάτη ευφυία και χιούμορ, καημό ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο...

Πρωινά, Τρίτο, και διαβάζω και πάλι Τζόναθαν Κόου, τη “Λέσχη των Τιποτένιων” (μετ. Γιώργος Τσακνιάς, Πόλις). Είναι ίσως το βιβλίο του με την πιο έντονη σχέση με τη μουσική και γράφει στη σελίδα 136: “Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο...

Μουσικές σημειώσεις με εμφανείς εμμονές και απρόβλεπτες παραπομπές με τον Γιώργο Φλωράκη κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 08:00 στο Kosmos 93.6

Μουσικές σημειώσεις με εμφανείς εμμονές και απρόβλεπτες παραπομπές με τον Γιώργο Φλωράκη κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 08:00 στο Kosmos 93.6

Πρωινά, Τρίτο, και το καλοκαίρι προχωράει αργά στις πόλεις και τις εξοχές μ’ έναν ήλιο τεράστιο λες κι έχει βγει από πίνακα του Βαν Γκογκ. “Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε”, γράφει κάπου ο Γιώργος Σαραντάρης. Κι αλλού, περιγράφει ένα καλοκαίρι σαν τα παιδικά μας: “Αστράφτει η πολιτεία, αστράφτει ο νους μας / Η φαντασία τους κήπους πλημμυράει / Είναι παιδιά που στέκονται στις βρύσες”. Περπατάω στην άκρη της πόλης αξημέρωτα και σχεδιάζω με τον νου ταξίδια μέσα από τις μουσικές, έτσι όπως η μία συναντά την άλλη στις εκπομπές αλλά και στις μοναχικές ακροάσεις. Στο πίσω μέρος του μυαλού ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και το καλοκαίρι προχωράει αργά στις πόλεις και τις εξοχές μ’ έναν ήλιο τεράστιο λες κι έχει βγει από πίνακα του Βαν Γκογκ. “Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε”, γράφει κάπου ο Γιώργος Σαραντάρης. Κι αλλού, περιγράφει ένα καλοκαίρι σαν τα παιδικά μας: “Αστράφτει η πολιτεία, αστράφτει ο νους μας / Η φαντασία τους κήπους πλημμυράει / Είναι παιδιά που στέκονται στις βρύσες”. Περπατάω στην άκρη της πόλης αξημέρωτα και σχεδιάζω με τον νου ταξίδια μέσα από τις μουσικές, έτσι όπως η μία συναντά την άλλη στις εκπομπές αλλά και στις μοναχικές ακροάσεις. Στο πίσω μέρος του μυαλού ... Read more

Πρωινά, Τρίτο, και το καλοκαίρι προχωράει αργά στις πόλεις και τις εξοχές μ’ έναν ήλιο τεράστιο λες κι έχει βγει από πίνακα του Βαν Γκογκ. “Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε”, γράφει κάπου ο Γιώργος Σαραντάρης. Κι αλλού, περιγράφει ένα καλοκαίρι σαν τα παιδικά μας: “Αστράφτει η πολιτεία, αστράφτει ο νους μας / Η φαντ...

Πρωινά, Τρίτο, και το καλοκαίρι προχωράει αργά στις πόλεις και τις εξοχές μ’ έναν ήλιο τεράστιο λες κι έχει βγει από πίνακα του Βαν Γκογκ. “Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε”, γράφει κάπου ο Γιώργος Σαραντάρης. Κι αλλού, περιγράφει ένα καλοκαίρι σαν τα παιδικά μας: “Αστράφτει η πολιτεία, αστράφτει ο νους μας / Η φαντ...

Πρωινά, Τρίτο, και το καλοκαίρι προχωράει αργά στις πόλεις και τις εξοχές μ’ έναν ήλιο τεράστιο λες κι έχει βγει από πίνακα του Βαν Γκογκ. “Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε”, γράφει κάπου ο Γιώργος Σαραντάρης. Κι αλλού, περιγράφει ένα καλοκαίρι σαν τα παιδικά μας: “Αστράφτει η πολιτεία, αστράφτει ο νους μας / Η φαντ...

Μουσικές σημειώσεις με εμφανείς εμμονές και απρόβλεπτες παραπομπές με τον Γιώργο Φλωράκη κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 08:00 στο Kosmos 93.6

Μουσικές σημειώσεις με εμφανείς εμμονές και απρόβλεπτες παραπομπές με τον Γιώργο Φλωράκη κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 08:00 στο Kosmos 93.6

Πρωινά, Τρίτο και όπως σε κάθε επιστροφή από το Λονδίνο έτσι και αυτή τη φορά, νιώθω γεμάτος έμπνευση και καινούργιες ιδέες. Αυτή η επίσκεψη συνέπεσε όμως μ’ ένα θλιμμένο γεγονός, τον θάνατο του Alfred Brendel, που είχα παρακολουθήσει στον κύκλο των τελευταίων του συναυλιών, στο Royal Festival Hall το καλοκαίρι του 2008 να παίζει Mozart, Beethoven και Schubert αντικαθιστώντας την πειθαρχία που χαρακτήριζε το παίξιμό του στην αρχή και τα μέσα της καριέρας του με μια σπάνια ελευθερία. Ήταν ο ίδιος τρόπος που υιοθέτησε στην ύστερη εποχή του και ο Trevor Pinnock. Πέρα από τον θάνατο του Brendel, αυτό το ... Read more

Πρωινά, Τρίτο και όπως σε κάθε επιστροφή από το Λονδίνο έτσι και αυτή τη φορά, νιώθω γεμάτος έμπνευση και καινούργιες ιδέες. Αυτή η επίσκεψη συνέπεσε όμως μ’ ένα θλιμμένο γεγονός, τον θάνατο του Alfred Brendel, που είχα παρακολουθήσει στον κύκλο των τελευταίων του συναυλιών, στο Royal Festival Hall το καλοκαίρι του 2008 να παίζει Mozart, Beethoven και Schubert αντικαθιστώντας την πειθαρχία που χαρακτήριζε το παίξιμό του στην αρχή και τα μέσα της καριέρας του με μια σπάνια ελευθερία. Ήταν ο ίδιος τρόπος που υιοθέτησε στην ύστερη εποχή του και ο Trevor Pinnock. Πέρα από τον θάνατο του Brendel, αυτό το ... Read more

Πρωινά, Τρίτο και όπως σε κάθε επιστροφή από το Λονδίνο έτσι και αυτή τη φορά, νιώθω γεμάτος έμπνευση και καινούργιες ιδέες. Αυτή η επίσκεψη συνέπεσε όμως μ’ ένα θλιμμένο γεγονός, τον θάνατο του Alfred Brendel, που είχα παρακολουθήσει στον κύκλο των τελευταίων του συναυλιών, στο Royal Festival Hall το καλοκαίρι του 2008 να παίζει Mozart, Beethoven και Schubert αντικαθιστώντας την πειθαρχία που χαρακτήριζε το παίξιμό του στην αρχή και τα μέσα της καριέρας του με μια σπάνια ελευθερία. Ήταν ο ίδιος τρόπος που υιοθέτησε στην ύστερη εποχή του και ο Trevor Pinnock. Πέρα από τον θάνατο του Brendel, αυτό το ... Read more

Πρωινά, Τρίτο και όπως σε κάθε επιστροφή από το Λονδίνο έτσι και αυτή τη φορά, νιώθω γεμάτος έμπνευση και καινούργιες ιδέες. Αυτή η επίσκεψη συνέπεσε όμως μ’ ένα θλιμμένο γεγονός, τον θάνατο του Alfred Brendel, που είχα παρακολουθήσει στον κύκλο των τελευταίων του συναυλιών, στο Royal Festival Hall το καλοκαί...